به نقل از «آنا»

هویت‌سازی با طعم سینما و انیمیشن در شبکه امید

تاریخ انتشار: ۲۷ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۳۵۳۳۰۷

به گزارش خبرنگار حوزه رادیو و تلویزیون خبرگزاری آنا، فصل دوم برنامه تلویزیونی «سینما هویت» که از شبکه امید روی آنتن می‌رود، در آخرین روز‌های سال ۱۴۰۲ به روز‌های پایان پخش خود رسیده است. این فصل از «سینما هویت» نیز نوجوانان علاقه‌مند به مباحث سینمایی و فرهنگی به عنوان گروه مخاطب خود انتخاب کرده است تا تنها برنامه سینمایی مختص نوجوان در سیمای ملی لقب بگیرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

نوجوانانی که در انتخاب و تماشای آثار سینمایی علاوه بر عنصر سرگرمی، به واکاوی ابعاد فکری، فرهنگی و تاریخ آن اثر نیز علاقه دارند.

«سینما هویت» که روز‌های چهارشنبه، پنجشنبه و جمعه از ساعت ۱۷ روی آنتن می‌رفت آثار شاخص سینمای جهان را از دریچه «هویت‌سازی» بررسی می‌کند. در این فصل از این برنامه مولفه‌ها و معیار‌های فیلم‌های مطرح سینمای کودک و نوجوان و انیمیشن‌های جریان‌ساز با توجه به همین معیار مورد بررسی قرار گرفتند.

امید پویانفر و عرفان بی‌طرف مجریان این برنامه تلویزیونی هستند که به تهیه‌کنندگی پیمان خزلی و سردبیری فرزانه کریمیان روی آنتن رفت. از سوی دیگر در بخش میز کارشناسی، اهالی فرهنگ و رسانه در گفتگو با مجری برنامه ابعاد تاریخی، فنی و پیشینه آثار مرتبط با سینمای کودک و نوجوان را بررسی می‌کنند.

** خلق جهانِ هویتی با ابزار سینما

در همین ارتباط، تهیه‌کننده این برنامه در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری آنا عنوان کرد: سینمای جهان با محوریت فرهنگ غربی تلاش زیادی برای خلق جهانِ هویتی و شکل‌گیری ارزش‌هایی که مدنظر خودشان است انجام داده‌اند. از آنجایی که تعداد زیادی از مخاطبان این جهان‌های هویتی، نوجوانان هستند ما در سینما هویت می‌خواهیم به این سوال پاسخ دهیم که اساساً چه چیزی پشت پرده این تولیدات بوده و نقاط مثبت و منفی این مجموعه را نشان بدهیم.

پیمان خزلی افزود: از آنجایی که گروه سازنده «سینما هویت» جمعی از جوانان و نوجوانان بودند این فرصت برای من فراهم شد که از نزدیک با آن‌ها همکاری داشته باشم و در این برنامه لحظات شیرینی برای من در زندگی رقم خورد. به هر حال خودم هم خودم هم جوان هستم با این کار بر شور و اشتیاق من هم افزوده شد.

وی اظهار کرد: تولید فصل جدید سینما هویت از دی ماه شروع شد و از اوایل بهمن ماه روی آنتن رفت. این برنامه با موضوعات فیلم‌های هویت ساز نقد و بررسی خود را شروع کرد و به مرور مباحث دیگری همچون سینمای استراتژیک، ابرقهرمان‌های سینمای جهان، شخصیت‌های محبوب سینمایی و... به برنامه اضافه شد.

خزلی گفت: امیدوارم تعامل با جوانان ادامه‌دار باشد. تلاش ما این بود که در «سینما هویت» علاوه بر لذت بردن از فیلم‌ها، مخاطب را با پشت پرده ساخت این آثار آشنا کنیم. ضمن این که می‌خواهیم مخاطب درباره جهانی که فیلم برای ما می‌سازد تأمل بیشتری داشته باشد. از آنجایی که تاریخ و فرهنگ کشور ما و به تبع آن سینمای ما ظرفیت زیادی برای قهرمان‌سازی دارد، علاقه داشتم بیشتر پیرامون این مبحث صحبت کنم. جا دارد تشکر ویژه‌ای از همه عوامل برنامه و افرادی که برای تولید این برنامه کمک کردند تشکر کنم.

** برنامه‌ای نوجوانانه با ارائه اطلاعات تازه

امید پویانفر با اشاره به این که «سینما هویت» اولین تجربه اجرای تلویزیونی اوست نیز عنوان کرد:  مدیریت جدید شبکه امید اهمیت زیادی به محتوا و غنای برنامه می‌دهد از همین جهت من هم سعی کردم در اجرای برنامه توجه ویژه‌ای به مباحث داشته باشم و از پیش مطالعه و تحقیق و پژوهش انجام دهم. فکر می‌کنم با وجود این که برنامه ریتم بالای داشت،  بااین حال توانستیم اطلاعات مفیدی را به مخاطبانمان ارائه دهیم.

وی افزود: به نظر من در دنیای امروز که دنیای انفجار اطلاعات است و دسترسی نوجوانان و جوانان به منابع و فضای مجازی آسان شده، لازم است که ما هم با مجهز و آگاهی بخشی به نوجوانان ایرانی زمینه‌ای را فراهم کنیم که خدایی نکرده آسیبی نبینند. امروز دیگر رسانه کارکرد گذشته خود را ندارد و به درجه‌ای از اهمیت رسیده که به جزیی لاینفک از زندگی ما تبدیل شده است.

مجری‌کارشناس برنامه «سینما هویت» گفت: هویت‌سازی برای نوجوانان و جوانان در هالیوود خیلی جدی گرفته می‌شود، به طوری که سالانه هزینه‌های هنگفتی برای آن انجام می‌دهند. ما در سینماهویت سراغ فیلم‌ها و پرونده‌هایی رفتیم که در بحث هویت‌سازی سر و صدا کردند و باعث شدند مخاطبان زیادی به تماشای آن‌ها بنشینند. از همین جهت بود که موضوعاتی مانند ابرقهرمان‌ها، بدمن‌های سینما، جادو و سحر در فیلم‌ها، اقتباس از بازی‌ها در سینما، دنیای انیمیشن سازی در برنامه سینماهویت مطرح شد و ابعاد مختلف آن زیر ذره بین کارشناسی قرار گرفت.

وی افزود: ما به دلیل وسعت سینما و از جهتی زمان محدودی در اختیار داشتیم حتما نتوانستیم به سراغ خیلی از موضوعات و فیلم‌ها برویم، اما سعی کردیم فیلم‌ها و موضوعاتی که بیشتر برای نوجوانان جذاب است را در سینماهویت طرح کنیم.

** هم آگاه باشیم و هم از سینما لذت ببریم

پویانفر گفت: یکی از ویژگی‌های سینماهویت در فصل جدید این بود که به سراغ کارشناسانی رفت که خودشان از اهالی رسانه بودند و کاملا در جریان خبر‌ها و اتفاقات و حواشی روز سینمای دنیا قرار داشتند. مباحث کارشناسی سینماهویت با حضور این عزیزان شکل و شمایل میز نقد به معنای انچه متداول است را نداشت و بیشتر یک گفتمان سازی هویتی را پیرامون سینما پیگیری می‌کرد. رسالت ما هم در سینما هویت دقیقا مبتنی بر شعار برنامه بود که در کنار لذت بردن از سینما بتوانیم با شناخت و آگاهی قدرت تحلیل و انتخاب مناسب پیدا کنیم.

در مجموع باید گفت شبکه امید سیما به عنوان شبکه تخصصی برای مخاطبان نوجوان، با تولید و پخش چنین برنامه‌هایی می‌تواند سهم قابل‌توجهی در ارتقای سواد رسانه‌ای و سطح تحلیل نوجوانان داشته باشد. در شرایطی که کودکان و نوجوان در معرض هجوم بی محابای فیلم‌ها، سریال‌ها و بازی‌های رایانه‌ای با آموزه‌های فرهنگی متفاوت هستند واکاوی محتوایی این گونه آثار ضروری به نظر می‌رسد. این که شبکه امید در کنار تولید و تأمین آثار جذاب، به اموری فراتر از سرگرمی یا ارائه پیام پرداخته است امر مبارک و مفیدی است. پیش از این تحلیل آثار سینمایی برای مخاطبان کودک و نوجوان در قالب برنامه‌ای تخصصی سینما برای مخاطبان بزرگسال تولید می‌شد که قاعدتاً برای مخاطبان نوجوان جذابیت و تاثیر لازم را به همراه نداشت.

سینما هویت در دو فصل پخش خود توانسته تا اندازه‌ای این خلاء برنامه‌سازی را پر کند. در این بین، بازپخش این برنامه از شبکه‌های دیگر از جمله شبکه نمایش وشبکه دو سیما که دایره مخاطبان گسترده‌تری دارد عمق نفوذ آن را افزایش می‌دهد. این نکته‌ای است که می‌تواند در تولید فصل‌های بعدی این برنامه تلویزیونی مورد توجه قرار بگیرد.

انتهای پیام/

منبع: آنا

کلیدواژه: برنامه سینما هویت شبکه امید سینمای کودک و نوجوان انیمیشن برای مخاطبان سینما هویت شبکه امید هویت سازی روی آنتن فیلم ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ana.press دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۳۵۳۳۰۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سینما بدون چهره کارگر ایرانی

این سوال مطرح است چرا از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری به راه انداختند، داستانی ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند و اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ - اخبار رسانه ها -

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، روز جهانی کارگر، روز ارزش‌گذاری و احترام به تلاش گروه فعال، زحمتکش و ارجمندی از بدنه اجتماع است که در صف مقدم تلاش برای حفظ استقلال اقتصادی کشور قرار دارند. کارگران، در هر صنف و رشته‌ای چه کارگران صنعتی، چه خدماتی و... تنها برای خود و تأمین معاش‌شان فعالیت نمی‌کنند، بلکه تلاش آنها در نگاهی بزرگ‌تر و کلی‌تر، برای همه جامعه است، آنها هستند که نبض اصلی تولید کشور را در دست دارند و بدون تلاش پیگیر و همواره آنان، نمی‌توان به شعارهایی از جنس جهش تولید دست یافت.

خارج شدن تولید از رکود و ارتقای آن نیازمند اجرایی‌شدن مجموعه‌ای از بایسته‌هاست. بخشی از این بایسته‌ها، البته اقتصادی و مدیریتی است. مسئولان باید برای مهار تورم و افزایش ارزش پول ملی تمهیداتی بیندیشند و در خصوصی‌سازی و واگذاری مراکز اقتصادی و کارخانه‌ها به شکلی عمل کنند که حقوق کارگران، ضایع نشود. با همه اینها، همه چیز اقتصادی نیست. بخش مهمی‌ از این مسأله، فرهنگی هم هست. ممکن است بگویید حقوق عقب افتاده کارگر را چه به فرهنگ؟! مسأله اینجاست که اگر فرهنگ تولید و تولیدگرایی، در سرزمین ما به‌خوبی ریشه کند، تولید و فعالان این بخش ارزش واقعی خود را خواهند یافت و تصویر کلی جامعه به سمتی خواهد رفت که یک تلاشگر در یک کارخانه، یک کارگر دلسوز و حرفه‌ای و یک کارفرمای حق‌گزار را به چشم سربازانی در میدان پیشرفت ملی خواهند دید و این گونه است که دیگر به‌راحتی نمی‌شود حقوق کارگر را به عقب انداخت و حق‌شان را خورد. بخشی از این فرهنگ‌سازی را باید هنرمندان کشور به‌دست بگیرند.
 
احتیاط در گفتن از کارگران
واقعیت این است که ادبیات کارگری در کشور ما دارای پیشینه‌ای قابل بررسی است. آثار نویسندگانی چون احمد محمود، علی‌اشرف درویشیان و محمد‌علی گودینی در این زمینه ارزش‌های ادبی و هنری دارد اما این شاخه از ادبیات داستانی ما خیلی زود زیر سایه ادبیات داستانی زبان‌گرا و نیز داستان‌های آپارتمانی رنگ باخت. از سوی دیگر سینمای ایران از همان نخست، چنان دور از فضای واقعی اجتماع بود که در پیش از انقلاب، کلاه مخملی‌ها در آن، چهره پررنگ بودند و در بعد از انقلاب هم بعد از چندین سال دوباره سینمای ما به گنده لات‌های قمه‌کش رجوع کرده است. در چنین سینمایی همیشه کارگر، نادیده گرفته شده است؛ البته از این مسأله هم نباید گذشت که بخشی از نادیده گرفتن فضاهای کار و کارگری در سینما و ادبیات ایران، کژکارکرد ادبیات مارکسیستی است. ادبیات و هنر چپ که تحت تأثیر ادعاهای مارکسیسم، خود را ناجی کارگران و زمینه‌ساز ظهور انقلاب‌های کارگری محتوم در جهان می‌دانست، تا توانست از نام کارگر استفاده کرد. این‌که کارگران در جوامع کمونیستی همچنان همان موجودات استثمار شده پیشین بودند، بدون این‌که امیدی به آزادی بیان و رفاه اجتماعی داشته باشند. سینماگران و ادیبان ایرانی از بیم این‌که به مارکسیسم متهم شوند، در نزدیک‌شدن به مسأله کارگران با احتیاط بسیار عمل کردند. 
 
کارگر در سینمای ایران، بی‌چهره است
در سینمای بعد از انقلاب، با وجود این‌که کارگران خود از قشرهایی بودند که از نخست، همدل و همپای انقلاب بودند و در دوران سخت مبارزه با پیوستن به اعتصابات سراسری در فلج کردن نظام شاهنشاهی نقشی پیشرو داشتند، این کم‌اعتنایی به کارگران ادامه داشت. شاید با قدرت گرفتن چپ‌های اسلامی‌ در دوره‌هایی از حیات جمهوری اسلامی، انتظار این بود که ادبیات و فرهنگ کارگری جانی بگیرد اما در همین دوره‌ها هم تکنوکرات‌های راستگرا بخش مهمی‌ از قدرت را به‌دست گرفتند و فرهنگ و هنر در دوران استیلای آنان بیشتر به سمت فضایی رفت که آنان به‌دنبال آن بودند، فضایی که در آن تولید و کارگر و چیزهایی از این دست اولویتی نداشتند. نتیجه این غفلت طولانی در پرداختن به کارگران در سینمای ایران، این شده است که در سینمای ایران ما قهرمان یا چهره برجسته‌ای که کارگر باشد، نداریم. کارگران در سینمای ایران نه‌فقط مورد توجه نبوده‌اند، اصولا بی‌چهره‌اند. همین الان اگر بخواهید چهره‌های سینمایی برجسته در حوزه‌های مختلف را در ذهن مجسم کنید، نمونه‌هایی به ذهن‌تان می‌آید. مثلا چند کارمند شاخص، پزشک شاخص، نظامی‌ شاخص و... اما یک شخصیت سینمایی شاخص که کارگر باشد به ذهن نمی‌آید. کارگران در سینما همیشه حاشیه بوده‌اند و به همین دلیل برجسته نشده‌اند و تصویری از آنها در ذهن نمانده است. 
 
کارگری که هست، کارگری که دیده می‌شود
فهرستی از فیلم‌هایی را که شخصیت اصلی آنها کارگر بوده است، مرور کنیم: «جنگ جهانی سوم» هومن سیدی،«روسری آبی»، «زیر پوست شهر» و «قصه‌ها» رخشان بنی‌اعتماد، «اینجا بدون من» بهرام توکلی، «کارگر ساده نیازمندیم» و «زندگی جای دیگری است» منوچهر‌ هادی، «زندگی ادامه دارد» عباس کیارستمی، «بادکنک سفید» جعفر پناهی، «جمعه» حسن یکتاپناه، «زمانی برای مستی اسب‌ها» بهمن قبادی، «آبادانی‌ها» کیانوش عیاری، «دان» ابوالفضل جلیلی، «آتشکار» و «خواب تلخ» محسن امیریوسفی، «چندکیلو خرما برای مراسم تدفین» سامان سالور، «چند می‌گیری گریه کنی» شاهد احمدلو، «چهارشنبه‌سوری» و«جدایی نادر از سیمین» اصغر فرهادی، «باد در علفزار می‌پیچد» خسرو معصومی، «تنها دوبار زندگی می‌کنیم» بهنام بهزادی، «محیا» اکبر خواجویی، «هیچ»، «استراحت مطلق» و «بیست» رضا کاهانی، «کیفر» حسن فتحی، «دیگری» مهدی رحمانی، «لطفا مزاحم نشوید» محسن عبدالوهاب، «آقا یوسف» علی رفیعی، «آلزایمر» احمدرضا معتمدی، «شیفت شب» و «سوت پایان» نیکی کریمی، «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی‌کیا، «مرگ کسب و کار من است»، «مردی که اسب شد»  و «همه چیز برای فروش» امیرحسین ثقفی، «جیب‌بر خیابان جنوبی» سیاوش اسعدی، «حوض نقاشی» مازیار میری، «چندمتر مکعب عشق» جمشید محمودی،  «ارسال یک آگهی تسلیت برای روزنامه» ابراهیم ابراهیمیان، «انتهای خیابان هشتم» علیرضا امینی، «پنج‌ستاره» مهشید افشارزاده، «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن، «چهارشنبه 19 اردیبهشت» وحید جلیلوند، «ابد و یک روز» و «برادران لیلا» سعید روستایی، «سینما نیمکت» محمدرضا رحمانیان، «برادرم خسرو» احسان بیگری، «به یک کارگر ساده نیازمندیم» پدرام کرمی‌ و... .

معادل‌سازی کارگر و فقر
در اغلب این فیلم‌ها، کارگران موضوع فیلم شده‌اند تا وضعیت اقتصادی وخیم، شوربختی و بی‌پولی‌شان به‌تصویر درآید. در بیشتر فیلم‌های سینمای ایران، کارگری و فقر معادل هم قرار گرفته‌اند و در نتیجه این فقر است که آنها گاه دست به کارهایی می‌زنند که برای‌شان دردسرساز است. کارگر در بیشتر فیلم‌های ایرانی، به‌خاطر شرافتش در انجام دقیق و درست کارش با وجود کم بودن حقوق و مزایایش تصویر نشده است.  البته که وضعیت اقتصادی بسیاری از کارگران ما قابل قبول نیست اما اگر سینمای ایران چشمش را روی این قشر شریف بهتر می‌گشود، سوژه‌های تازه و جذابی در زندگی همین قشر می‌دید. 

چرا این کارگران را ندیدید؟
این سؤال مطرح است که چرا داستانی از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری را به راه انداختند، ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند اما اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ (نیاز به توضیح نیست که فیلم‌هایی مانند پالایشگاه را دچار ضعف مفرطند، محسوب نکرده‌ایم)، کارگرانی که با هوشمندی و خلاقیت، دستگاه‌های از رده خارج را نوسازی کردند یا با اختراعات و ابتکارات خود، به افزایش بهره‌وری و رشد اقتصادی کشور کمک کردند، ارزش توجه نداشتند؟ سینمای ایران باید این غفلت تاریخی را جبران کند و دوباره در تعریف و توجه خود از جامعه کارگری تجدید‌نظر کند. 

مسیری که برگشت
سینمای انقلاب اسلامی در سال‌های نخست حرکت خود، چشم بینایی درباره قشرهای مختلف اجتماعی داشت و با شکار داستان‌هایی از دل جامعه،سعی می‌کردچتری فراگیربرای همه اقشاراجتماعی داشته باشد.این امر از یک سو به وسعت نگاه و اطلاعات فیلمسازان برمی‌گشت و از دیگر سو به شرایط اجتماعی که درآن سهیم بودن همه اقشار واصناف برای سرپا نگه داشتن کشور در گرماگرم نبردی سخت و جنگی تحمیلی مشخص بود.ساخت فیلم‌هایی همچون «شیلات» به کارگردانی رضا میرلوحی و نویسندگی محمد بلیش مازندارانی، محصول سال 1362 با بازی ماندگارزنده یاد داوودرشیدی درباره کارگران شیلات وهمچنین«ترن» به نویسندگی و کارگردانی امیر قویدل محصول سال1366بابازی فرامرز قریبیان وخسرو شکیبایی درباره کارگران خط آهن، نمونه‌هایی از این دست فیلم‌هاست. هردو فیلم که با وجود گذشت چهار دهه از ساخت‌شان هر دو دیدنی و سرپاست، به نقش مستقیم و مهم کارگران در انقلاب توجه دارند، فیلم‌هایی که همچنان هم به لحاظ قصه وکشش داستانی مخاطبان رابه دنبال خود می‌کشانند، هم داستان‌هایی کاملا ایرانی وبومی دارند وهم البته به نقش مهم وسازنده کارگران گمنامی می‌پردازند که درمسیرپیشبرد اهداف انقلاب مؤثر بوده‌اند. این مسیر درسال‌های دهه70، ادامه نیافت وسینمای ایران به مسیری دیگر افتاد وفیلم‌هایی چون ترن و شیلات، فقط در خاطره تصویری مردم ما قرار دارند. 

منبع: جام‌جم آنلاین

انتهای پیام/